Osuszaniem określa się zespół czynności mających na celu usunięcie nadmiaru wilgoci z przegrody. Kluczowym elementem w tego typu pracach jest ustalenie przyczyn zawilgocenia. Jedynie na tej podstawie możliwe jest zaplanowanie konkretnych prac z zakresu osuszania budynków. Wykonujemy takie usługi na terenie Dolnego Śląska oraz w innych częściach kraju.
Dawne metody osuszania
Najstarsze metody osuszeniowe to te, które bazują na odtworzeniu izolacji poziomej, czego skutkiem jest wysychanie murów. Wspomnieć należy między innymi o ręcznym lub mechanicznym podcinaniu murów, podmurowaniu ław fundamentowych i wbijaniu w ściany blach wykonanych ze stali nierdzewnej. Pierwsza ze wspomnianych metod dostępna była w różnych wersjach: odcinkowe podcinanie muru, podcinanie dwuskośne i rozdzielanie muru. Jeśli chodzi o próby odtwarzania izolacji poziomej przez wbijanie w ścianę blach ze stali nierdzewnej, to metoda ta opiera się o mechaniczne wbijanie w poziomą spoinę muru specjalnych, łączonych na zamek blach, które przechodzą przez całą jego grubość. Wbija się je w uprzednio odsłoniętą spoinę – hydraulicznie lub pneumatycznie, z częstotliwością na poziomie 1000-1500 uderzeń na minutę, by uniknąć lub zredukować możliwość pękania i osiadania murów. Aby można było wykorzystać tę metodę, niezbędna jest obecność wsporczej spoiny o długości co najmniej 6 milimetrów, która bez przeszkód przechodzić będzie przez całą grubość muru. Najczęściej stosuje się profilowane płyty ze stali szlachetnych, które odporne są na działanie znajdujących się w murze soli. Ich grubość wynosić powinna około 1,5 milimetra, szerokość – do 400 milimetrów, a długość – do 1200 milimetrów. W przypadku grubszych murów, blachę należy wbijać z dwóch stron przegrody. Jej wyprofilowane brzegi pełnią funkcję prowadnic oraz zamków pozwalających na swobodne połączenie ze sobą blach.
Iniekcja
Inwazyjną metodą osuszania budynków, prowadzoną między innymi na terenie Dolnego Śląska, jest iniekcja, która opiera się o wytworzenie w przegrodzie przepony przerywającej podciąganie kapilarne i uzyskanie w strefie muru nad przeponą obszaru o optymalnej wilgotności. Wyróżnia się iniekcję grawitacyjną, ciśnieniową, termoiniekcję oraz elektroiniekcję. Pierwsza z nich polega na wywierceniu w przegrodzie otworów o średnicy na poziomie około 30 milimetrów. Kąt nachylenia otworów wynosi przeważnie około 30-45 stopni. Iniekcja ciśnieniowa występuje w dwóch głównych wersjach – „mokre w mokre” i z aktywatorem. W roli preparatów występują bezrozpuszczalnikowe iniekty na bazie silanów, krzemianów czy siloksanów. Elektroiniekcja stanowi połączenie klasycznej iniekcji oraz elektroosmozy. W celu wywołania różnicy potencjałów w murze, wykorzystuje się prąd stały o napięciu na poziomie 24V. Termoiniekcja ma natomiast na celu wstępne osuszenie fragmentu budynku do poziomu nie przekraczającego 7% wilgotności masowej.